Był władcą największego imperium w dziejach świata. Zmienił bieg historii. Dlaczego tak mało wiemy o człowieku, który w XIII wieku rządził przez ponad 30 lat prawdopodobnie połowąludzkości? Kim naprawdę był Wielki Chan mongolski i pierwszy cesarz Chin z dynastii Yuan? Najpotężniejszy władca, jaki kiedykolwiek żył, aż do powstania współczesnych supermocarstw, nie urodził się, by rządzić. Zdobył tron dzięki podstępowi swojej niezwykłej matki. Ale utrzymał go nie tylko brutalną siłą i bezwzględnością, lecz mądrością i przebiegłością. Jako pierwszy chan Mongolii odebrał staranne wykształcenie, co pomogło mu spełnić wizję jego wielkiego przodka stworzenia światowej potęgi. Obdarzony geniuszem Czyngis-chana, dostrzegł, że to Chiny stanowią klucz do budowy imperium i mogą stać się kamieniem węgielnym jego panowania nad światem zgodnie z nakazem Niebios. Z żelazną konsekwencją i bezlitośnie wyeliminował swoich przeciwników politycznych, zniszczył starą stolicę, by nową przenieść do Pekinu. Po dwudziestu latach wojny jako pierwszy „barbarzyńca” zdobył i zjednoczył Państwo Środka w granicach, które do dzisiaj są granicami Chin. Jego władza rozciągała się od Pacyfiku po Ural i od Syberii po Afganistan. Obejmowała jedną piątą wszystkich zamieszkanych lądów świata. Pochód jego wojsk zatrzymał dopiero w 1281 roku u wybrzeży Japonii kamikadze, Boski Wiatr, potężny tajfun, który zniszczył mongolską flotę. Jednakże Kubilaj-chan był nie tylko zdobywcą, ale i dalekowzrocznym politykiem. Z jego ambicji panowania nad światem zrodziło się coś niezwykłego: nie ponura dyktatura, lecz odrodzenie i rozkwit. Dał Chinom poczucie nowej tożsamości, która stanowiła podwaliny supermocarstwa XXI wieku.