Wyobraźcie sobie, że przenosicie się w czasie, do wieku, powiedzmy, pięciu lat. Staje przed Wami ktoś dorosły. Ktoś, kogo lubicie. Kuca przy Was w ten sposób, że ma oczy na poziomie Waszych oczu i mówi: – Wiesz, że wcale nie musisz zjeść wszystkiego z talerza, jeśli nie jesteś głodny? I że wcale nie musisz znosić buziaków na przywitanie od tej cioci z Katowic? Że możesz jej powiedzieć, że nie zgadzasz się na te buziaki i że rodzice nie skarcą Cię za to, ale uśmiechną się i Cię poprą? Wiesz, że jeśli coś Cię wyprowadzi z równowagi masz prawo się złościć? Że Twoje rysunki nie muszą być piękne, a w szkole nie musisz mieć najlepszych ocen? I że wcale, ale to wcale nie musisz być grzeczny, żeby rodzice Cię kochali? Że jesteś ok dokładnie taki, jaki jesteś? Co byście poczuli, gdyby Wam ktoś tak wtedy powiedział? Wam sprzed lat. A gdyby się jeszcze okazało, że to wszystko są fakty poparte latami badań psychologicznych i że żaden dorosły nie może już tej prawdy cofnąć? Mnie (autorce) taka sytuacja kojarzy się z uczuciem ulgi. Takie właśnie wrażenie ulgi chciałam wywołać u dzieci, którym będą czytane moje opowiadania. Bo rodzice kochają swoje dzieci bezwarunkowo, ale bardzo często nie potrafią tego wyrazić. Stawiają przed dziećmi wymagania, które dzieci próbują spełnić, żeby zasłużyć na miłość. Mam nadzieję, że ten zbiór bajek pomoże dorosłym w przekazaniu swoim dzieciom cudownej, uskrzydlającej wiadomości: „Kocham cię bezwarunkowo. Nie musisz zasługiwać na moją miłość. Cokolwiek byś zrobił, i tak będę cię kochał.”