Piotr Szczepanik – piosenkarz, aktor i gitarzysta. Urodził się w Lublinie. Jako maturzysta związał się z „Teatrzykiem Lalki i Aktora”. Podczas studiowania Historii Sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim występował z kabaretem „Czart”, a także teatrem Akademii Medycznej „Dren 59”. W tym czasie zaczęło rozwijać się zainteresowanie Szczepanika piosenką, dzięki czemu wystąpił na II i III Ogólnopolskim Studenckim Konkursie Piosenkarzy (obecnie funkcjonującym pod nazwą Studencki Festiwal Piosenki) w Krakowie (1963 i 1964r.) zajmując odpowiednio VI i IV miejsce. Sukces ten otworzył artyście drzwi wielu żakowskich imprez w kraju i zagranicą. Punktem zwrotnym w jego karierze okazała się współpraca z kompozytorem Andrzejem Korzyńskim (a także zespołami Ricercar 64 i Tajfuny), z którym dokonał pierwszych nagrań dla Polskiego Radia i Polskich Nagrań. Wśród nich znalazły się kompozycje, które na wiele lat stały się jego wizytówkami, między innymi „Kochać”, „Zabawa podmiejska”, „Żółte kalendarze” (moment ten uznaje się za symboliczny początek kariery Szczepanika). Wszystko to działo się w czasie, gdy kolejni artyści prześcigali się w pomysłach na coraz mocniejsze brzmienia a muzyka na dobre weszła już w czas wszechogarniającego rock'n'rolla. Szczepanik idąc pod prąd prezentował kolejne liryczne utwory, które mimo to okazywały się coraz popularniejsze. Kompozycje „Goniąc kormorany”, „Nigdy więcej” czy „Puste koperty” utrwaliły romantyczny wizerunek artysty, od którego zresztą nigdy nie stronił. Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Piotr Szczepanik ponownie skierował swoją uwagę w kierunku kabaretu. Satyryczno-estradowy kolektyw „Popierajmy się” był efektem współpracy z Bohdanem Łazuką i Jackiem Fedorowiczem. Nie przestał jednak dawać recitali, zainteresowanie którymi wzmogła rosnąca wówczas popularność piosenki poetyckiej. Pojawił się także jako muzyk w filmie „Cierpkie głogi” (reż. Janusz Weychert). Pod koniec lat siedemdziesiątych ponownie zdarzyła się okazja sprawdzenia aktorskich umiejętności, otrzymał główną rolę telewizyjnej adaptacji „Chama” Elizy Orzeszkowej (reż. Laco Adamik). Z początkiem lat osiemdziesiątych zaczął wspierać działania opozycji antykomunistycznej. Rozpoczęły się wieloletnie koncerty w świątyniach oraz ośrodkach polonijnych Australii, Finlandii, Francji, Kanady, Norwegii, Nowej Zelandii i USA. Okrzyknięty bardem podziemnej Solidarności zaczął coraz mocniej zmieniać swój repertuar, czego efektem były programy patriotyczne w tym: „1831 – Pieśni powstania listopadowego”, „Pieśni powstań narodowych”, „Wizja 44”, „Madonny polskie”, „Modlitwa polska”. Był współorganizatorem Festiwalu Piosenki Prawdziwej (wraz z Maciejem Zembatym) oraz uczestnikiem i współtwórcą strajku w Stoczni Gdańskiej w 1988r. Po wygranych przez Solidarność wyborach przyjął propozycję ówczesnego prezydenta Lecha Wałęsy na objęcie funkcji szefa Zespołu Współpracy ze Środowiskami Twórczymi. Z czasem rosnąca frustracja nową władzą spowodowała rezygnację ze stanowiska i ponownego oddania się muzyce. Powstałe kompozycje jeszcze bardziej niż dotąd czerpały z romantyzmu wierszy Bolesława Leśmiana, Jana Lechonia, Czesława Miłosza i Adama Zagajewskiego.